50 xacarandás ( As miñas árbores XII )
As miñas árbores (XII )
“Cincuenta xacarandás”
Por Antón da Sobreira
Benqueridos lectores e veciños:
Tédesme preguntado como xorden os temas dos que falo e de onde tiro a información das árbores.
A cousa é moi sinxela.
Dada a miña idade, dispoño de moito tempo libre que trato de encher- entre outras actividades- percorrendo a cidade, sen maiores pretensións.
Iso foi o que me pasou, un domingo calquera de novembro, cando aparecín no camiño da Ameixaga.
Eu ía medio perdido polo inmenso parque de Belvís – baixei polo calexón das Trompas- observando o efecto outonal nos loureiros, castiñeiros e nogueiras que alí se atopan.
Logo dun emparrado de glicinias- aínda cheas de follas- atopei o Camiño da Ameixaga que desde Quiroga Palacios, lévanos a Avenida de Lugo. Non fun cara o Seminario Menor, senón que baixei cara a Sar.
E alí, a miña esquerda segundo baixaba, atopei os cincuenta xacarandás. ( “jacarandá mimosifolia” ).
Están distribuídos en tres xardíns, correspondentes a catro bloques de vivendas. No primeiro, máis grande, contei trinta e un exemplares. Nos outros dous, hai doce e nove exemplares, respectivamente.
Quedei abraiado, e matinei a quen lle podería atribuír o bo gusto de inzar unha nova urbanización, cunha árbore totalmente exótica, de esplendorosa beleza, pero de difícil adaptación a Galicia...
Sería o arquitecto, autor do proxecto inmobiliario ?.
Serían os presidentes de comunidade, autorizados polos residentes ?
Non sei, a dúbida e o misterio dos cincuenta xacarandás da Ameixaga, aínda fan máis pracenteira a súa contemplación: en Compostela, lonxe do seu habita natural do continente sudamericano ( é nativo de Brasil, Bolivia, noroeste arxentino ).
Son árbores de porte esvelto, follas compostas e opostas, moi semellantes ás dos nosos fieitos e, aínda máis, ás da Albizia (“albizia julibrissin”) da que podedes ver uns cantos exemplares na Porta do Camiño.
O xacarandá florece na primavera cunhas belísimas flores violeta, que van facendo acios espesos e campaniformes, namentres van aparecendo as follas verdes pouquiño a pouco, para chegar a unha conxunción espectacular en pleno verán: o contraste, en árbore tan elegante, desas dúas cores, é pura maxia estética.
A persoa que ideou a súa plantación, coñéceos ben: sabe que non soportan as xeadas nin os fríos galegos, e así orientounos cara o leste, para que o Sol lles dea esa calor que tanto precisan e poidan medrar sen problema ( case todos superan os dous metros).
Se ides pola Ameixaga nesta época, podedes ver como algúns teñen xa o froito: unhas casulas verdes e chatas co borde ondulado, que se abrirán o madurar para ceibar as pequenas e abondosas sementes, aló polo febreiro...
E se queredes saber máis sobre esta árbore tan fermosa, aquí vos deixo un par de libros que teñen fotos e información moi completa: chegáronme de xente querida que vive na “quinta provincia”, e non sei se están publicados en España:
- 100 árboles argentinos: Eduardo Haene – Gustavo Aparicio. Editorial Albatros. Buenos Aires. 2001
- El Nuevo Libro del Árbol.Tomo I. Editorial el Ateneo. Buenos Aires. 2000
Remato a segunda cuestión, relativa as miñas fontes de información, citando e recomendando vivamente, un par de libros que sempre me acompañan:
-Guía das árbores de Galicia. Marisa Castro-Luis Freire-Antonio Prunell.
2º Ed. Xerais. Vigo . 1990
-A Alameda, xardín pacego. S.Ortíz- J.Izco- J.Rodriguez. Parques e Xardíns. Concello de Santiago. Santiago. 1986
E cando estou acabando de escribir estas letras, chégame -aínda quentiño-:
-Guía das árbores autóctonas e ornamentais de Galicia : Marisa Castro- Antonio Prunell-Jaime B.Blanco-Dios. Colección Natureza. Xerais. Vigo. 2007.
En Compostela, no mes de San Martiño, 2007
Antón da Sobreira
0 comentarios