Poderosa Hermafrodita
Coa Tipuana (Tipuana tipu –Benth. , Kuntze - ) pásame unha cousa moi curiosa.
Sempre a vexo espida.
Vaia , tampouco debo esaxerar !
En realidade só a vin dúas veces.
A primeira, foi no seu país de orixe : Arxentina.
Era agosto e, claro, inverno austral.
Aínda que non lle prestei moita atención – os afeccionados, cando empezamos, só ollamos o verde perdurable- , si lembro que preguntei por aqueles centos de exemplares que, espidos, inzaban as grandes avenidas, de evocadores nomes: “Ribadavia “, “Maio”, “9 de xullo”...
- A tipa ? ..tes que vela floreada !. Non se coñece a cidade , inundada de flores amarelas ! -dixérame xente querida.
Como tantas lembranzas máxicas, o marelo imaxinario da Tipuana quedou durmindo no limbo, mentres eu trataba de contarvos porque a chorima debe ser a nosa flor nacional, ou de achegarvos o valor das nosas senlleiras.
....
Aló por xaneiro, entérome de que na nosa cidade hai un exemplar de Tipuana.
Faltoume tempo para ir a recoñecelo !
Chovía, estaba o ceo cuberto, ía frío...e non tardei nada en chegar o parque.
Está cerca de onde vivo. En realidade , é moi céntrico.
E atopeina.
Permanecía espida, como se non pasaran os anos , desde a primeira vez no pasado século.
Lóxico.
Era o inverno setentrional. ( O noso )
.....
E alí estaban. Sí. Plural. Porque hai dous exemplares novos de Tipuana.
Non era necesario, para a súa supervivencia, poñer dúas árbores.
A Tipuana é unha poderosa hermafrodita - lembrade : na mesma flor, ten o androceo e o xineceo - , que soporta calquera inclemencia, aguanta tódalas eivas..tódolos anos.
Sen desfalecer : ollo con ela !.
Nesa resistencia é superior as súas irmáns – pertence a familia das Leguminosae- :
( mimosas, sóforas, acacias...)
Chovía, estaba o ceo cuberto, o regato ía moi cheo - camiño do seu pai milenario-.
Era un día cincento : perfecto para combinar coa color da Tipuana
Núa.
Coa cortiza gris –parda, case escura.
Coa copa apuntando xa, unhas formas redondeadas.
Adaptándose e disimulando coas compañeiras, de folla caduca, que alí están : moreira, bidueiro, sófora.
( Ninguén diría - pola súa integración - que na orixe, apareceu alá por Catamarca –Arxentina- ).
...
E aquí me tedes : agardando, ansioso , a chegada de abril, ou maio...
antes de rematar xuño as dúas Tipuanas de Santiago, estarán cheas de flores dun amarelo intenso, que voarán, inundarán o céspede verde, flotarán no regato, e ata poida que cheguen a rúa que , non moi lonxe do parque, foi dedicada a d. Isaac Díaz Pardo, o noso insigne veciño.
Así que , nesa espera para vela - por fin ! - vestida de follas e flores, sigo alimentándome coas fotos - fermosas-, que nos bos libros botánicos, outra xente amiga das árbores, ten a xentileza de publicar.
En Compostela, medrando a lúa de marzo do 2010, saúdos botánicos.
Bibliografía :
1.- Guía Verde de Santiago de Compostela, coordenada por María Isabel Fraga . Concellaría de Medio Ambiente, Parques e Xardíns. Editorial Alvarellos. Santiago de Compostela. 2010
2.- El nuevo libro del árbol. (tomo I ). Edición de Francisco Erize. Celulosa Argentina S.A. Editorial El Ateneo. Buenos Aires. 2000
( as miñas árbores XV, publicado no Pichel nº 14 de setembro 2010 )
0 comentarios