Enguedellar -XIII ( Escritor ! )

Rematei de ler “Un dedo manchado de tinta”.

( Manuel Portas. Xerais. Vigo. Maio.2011 )

Un festín literario que colma o espírito, pola chea de cousas que contén:

 

• calidade ( fondo- forma )

• orixinalidade ( argumental, textual )

• complicidade (actual )

• aportacións ( a narrativa galega )

 

I .- A novela ten unha calidade extraordinaria polo seu formato.

Combina fondo e forma dun xeito tan natural que , ó cabo de 350 páxinas , péchanse as diversas historias que dan xeito ós oito (8) capítulos -aparentemente independentes-.

Desde a primeira páxina , un aspirante a escritor diríxese a nós, na procura dunha complicidade leitora duns feitos -ou historias- que non sabemos moi ben se son reais, ou froito da imaxinación dese acomplexado, tímido e xa algo maduro aspirante a escritor, Gonzalo Salgueiro....

 

II.- Cada capítulo é unha xoia en sí mesmo.

“ A carta “ conxuga a destreza descriptiva -impresionante a redacción da carta chegada de Cuba - coa intriga do ocurrido moitos anos atrás;

“Malulú” é un fermoso canto interracial que contén outra demostración de oficio literario, na descripción das orixes africanas do protagonista ;

“Expediente 324/10 “ é un vóo rasante , sobre o mundo carcelario , empapado de tenrura e sensibilidade malia a dureza do tema ;

“Lector Óptico “ lévanos ao mundo loitador e sobrevivente dunha traballadora xenerosa;

“Próxima estació : Urquinaona “ é un thriller actual, que te atrapa , sobre a evasión de capitais, – e as consecuencias de investigalos -.

 

III.- Digo complicidade no sentido máis completo, longo e positivo do termo...

Ese chisca-lo ollo cando fala de cousas comúns, actuais ( computadora, emepetres, código de barras, ir de copas, cociñar con esmero ...)

Rematada a novela aparece , claramente, un estilo definido : a cercanía, a complicidade co lector que ven dado -o estilo - , polo uso do punto de vista : monólogo interior – os personaxes falan consigo mesmos, pensan – sempre en segunda persoa - como si se dirixisen a nos ; a minuciosidade nas descripcións – que chega a detallarnos o proceso de creación dun planfleto sindical ou a artesanía demorada do carpinteiro, preparando un madeiro de sapeli...

Mesmo o narrador ( hai dous, mesturados destramente ) fálanos desde unha confianza - e naturalidade - que nos implica directamente nos avatares desa xente : tan común coma nos , e con conflictos e aconteceres semellantes os nosos.

 IV.- Dicía eu , antes, do estilo...pero hai moito máis que completa e conxuga a redondez desta novela.

 

• Guión para o cine : historias con entidade propia moi ben resoltas no desenlace final.

• Xogo de espellos : personaxes na procura do seu creador ? ( Pirandello, Unamuno..)

• Galeguidade : Practicamente toda a acción sucede en Galicia. Cidades, barrios , rúas, aldeas, bares, pubs, autoestradas...todo flúe cunha naturalidade críble e convincente.

• Riqueza lingüistica : Unha marabilla de vocabulario – nada forzado ou artificial - : bátegas, fasquía, lizgaira, carrancudo, carimbo, cabicha, arfar, lonxincuas, osiántico , cogombros, legoña, engurren...e tantas outras palabras , que lle dan longa vida a nosa lingua.

• ( e sempre, medio oculta, algo de poesía : “..un salgueiro chorón ponlle límites a escuridade da noite .” )

 Parabens, escritor !

( en xullo, nestes días raros sen o Liber Sancti Iacobi – parte da nosa identidade - )