Blogia
Antón da Sobreira

Primavera !

Víctor F. Freixanes - non o coñezo persoalmente-

volve a deleitarnos cun fermoso artigo aparecido hoxe na Voz de Galicia, na súa sección dominical  Vento nas velas, e que se titula "territorio da esperanza"

( no remate, vai a ligazón orixinal )
Don Víctor  fai gala, de novo, dun coñecemento exhaustivo do galego, cos nomes de árbores, froitos,  paxaros...unha ledicia !
Pero  o artigo ( as negritas son miñas ) está percorrido dunha fondura extraordinaria, chea de sensibilidade: fai unha louvanza da primavera, convincente, chea dunha atractiva erudición ( mesturando música con poesía )
É magnífico !,  e como os outros del, que aquí están, expresa totalmente o que eu penso.
Somos afortunados con galegos como éste !!
A disfrutar !
"Territorio da esperanza "

(La Voz de Galicia 22-03-09 )

Velaquí a primavera: esta explosión de luz, este milagre que se repite cada ano cunha teimosidade, cunha constancia e unha xenerosidade conmovedoras.

Ben sei que hai asuntos moi graves que nos preocupan e que nos aceleran; asuntos da paixón dos humanos e da sinrazón, calamidades propias e alleas. Pero non podo evitalo. Esta mañá, de súpeto, estourou ao carón da casa a vella pereira, e polos camiños da Maía, polo Val Miñor, polas bancadas do Lérez e as terras vizosas do Ulla, andan as cerdeiras acesas, coma bandeiras.

Empezan sempre as mimosas, que son a flor de febreiro, a flor do entroido miñoto. Un pouco antes, as abeleiras, tímidas, discretas.

Logo veñen as cerdeiras, as ameixeiras, as fatoeiras, as claudias, a primeira froita de caroma, que é como lle din por aquí ao óso interior, garoupa ou carabuña; e as primeiras magnolias nos xardíns (non magnolios, que son outra cousa), e detrás, moi axiña, coma un cadoiro de fantasía: as pavieiras, os pexegueiros, as pereiras, as maceiras, os marmelos, ata que empezan a abrollar as uveiras e, á fin, a xeito de culminación, activados os instrumentos todos da orquestra: as candeas dos castiros (castiñeiros), inconfundibles, co seu arrecendo rexo, seminal, a encher o mundo, o universo enteiro.

A primavera. A que cantaron Byron, Schiller, Garcilaso, Celso Emilio.

A que pintou Botticelli. A que inspirou a Stravinsky. A que esperta de súpeto o canto namorado do xirín e do xílgaro, do peifoque (tamén chamado paporrubio) e da cotovía, e máis dos ouriolos, se é que veñen este ano. A que anuncia a chegada do cuco. A que pon a pastorear os merlos, afinando as súas frautas no muíño. A que agarima de novo o corazón dos vellos...

Sei que hai outros asuntos, repito, pero hoxe é un día diferente.

O principio do mundo, que se renova. Non é pouco nestes tempos.

Na cultura antiga o mito do eterno retorno é isto: logo da escuridade e das penurias do inverno, todo volve outra vez, rexorde a vida.

Non hai mal que cen anos dure. Nin nunca choveu que non escampase.

Abril é todo de color verde.

Maio encherá de amarelo os nosos campos: a flor do toxo, a alegría das xestas polas caeiras!

Orfeo baixa aos infernos na procura de Eurídice e os planetas xiran enriba de nós dun xeito diferente.

Cando era mozo gustaba máis do outono, estación romántica e decadente, inzada de ouro e de melancolías.

Agora que pasei dos cincuenta, a miña estación preferida é esta: a enerxía.

Os campos énchense de labores e as mozas e os mozos ocupan os xardíns a tecer caricias.

¿Que máis podemos pedirlle á vida?

Non é escapismo o que estou a predicar.

A semente que con traballo e cálculo deitamos en novembro devólvenos o seu froito agora, que se logrará no verán.

O que sementamos, produce.

O esforzo, a paciencia, a perseveranza, a intelixencia, teñen premio.

Da lingua volveremos falar a próxima semana.

http://www.lavozdegalicia.es/opinion/2009/03/22/0003_7606286.htm

0 comentarios