Primavera !
Víctor F. Freixanes - non o coñezo persoalmente-
volve a deleitarnos cun fermoso artigo aparecido hoxe na Voz de Galicia, na súa sección dominical Vento nas velas, e que se titula "territorio da esperanza"
(La Voz de Galicia 22-03-09 )
Velaquí a primavera: esta explosión de luz, este milagre que se repite cada ano cunha teimosidade, cunha constancia e unha xenerosidade conmovedoras.
Ben sei que hai asuntos moi graves que nos preocupan e que nos aceleran; asuntos da paixón dos humanos e da sinrazón, calamidades propias e alleas. Pero non podo evitalo. Esta mañá, de súpeto, estourou ao carón da casa a vella pereira, e polos camiños da Maía, polo Val Miñor, polas bancadas do Lérez e as terras vizosas do Ulla, andan as cerdeiras acesas, coma bandeiras.
Empezan sempre as mimosas, que son a flor de febreiro, a flor do entroido miñoto. Un pouco antes, as abeleiras, tímidas, discretas.
Logo veñen as cerdeiras, as ameixeiras, as fatoeiras, as claudias, a primeira froita de caroma, que é como lle din por aquí ao óso interior, garoupa ou carabuña; e as primeiras magnolias nos xardíns (non magnolios, que son outra cousa), e detrás, moi axiña, coma un cadoiro de fantasía: as pavieiras, os pexegueiros, as pereiras, as maceiras, os marmelos, ata que empezan a abrollar as uveiras e, á fin, a xeito de culminación, activados os instrumentos todos da orquestra: as candeas dos castiros (castiñeiros), inconfundibles, co seu arrecendo rexo, seminal, a encher o mundo, o universo enteiro.
A primavera. A que cantaron Byron, Schiller, Garcilaso, Celso Emilio.
A que pintou Botticelli. A que inspirou a Stravinsky. A que esperta de súpeto o canto namorado do xirín e do xílgaro, do peifoque (tamén chamado paporrubio) e da cotovía, e máis dos ouriolos, se é que veñen este ano. A que anuncia a chegada do cuco. A que pon a pastorear os merlos, afinando as súas frautas no muíño. A que agarima de novo o corazón dos vellos...
Sei que hai outros asuntos, repito, pero hoxe é un día diferente.
O principio do mundo, que se renova. Non é pouco nestes tempos.
Na cultura antiga o mito do eterno retorno é isto: logo da escuridade e das penurias do inverno, todo volve outra vez, rexorde a vida.
Non hai mal que cen anos dure. Nin nunca choveu que non escampase.
Abril é todo de color verde.
Maio encherá de amarelo os nosos campos: a flor do toxo, a alegría das xestas polas caeiras!
Orfeo baixa aos infernos na procura de Eurídice e os planetas xiran enriba de nós dun xeito diferente.
Cando era mozo gustaba máis do outono, estación romántica e decadente, inzada de ouro e de melancolías.
Agora que pasei dos cincuenta, a miña estación preferida é esta: a enerxía.
Os campos énchense de labores e as mozas e os mozos ocupan os xardíns a tecer caricias.
¿Que máis podemos pedirlle á vida?
Non é escapismo o que estou a predicar.
A semente que con traballo e cálculo deitamos en novembro devólvenos o seu froito agora, que se logrará no verán.
O que sementamos, produce.
O esforzo, a paciencia, a perseveranza, a intelixencia, teñen premio.
Da lingua volveremos falar a próxima semana.
http://www.lavozdegalicia.es/opinion/2009/03/22/0003_7606286.htm
0 comentarios