Llamazares ( I )

 .. Julio, claro !

 Tes unha sensación de plenitude, de equilibrio total no teu espíritu , cando les a Julio Llamazares ( Vegamián - León, 1955 ).

 E ademáis, cumpre tódolos cánones para figurar nos altares dos mitómanos irredentos coma min.

Así que entenderedes o meu uso das “causalidades” ( Non hai casualidades ! )

 Hai unha causa : Julio Llamazares é moi bó escribindo. ( E gústame )

 Hai un efecto : buscas libros seus para darlle pulo a eses praceres , e ocorre -sen ti pensalo - que podes falar co escritor , e pedirlle unha sinatura .... e sentir a complicidade do círculo pechado !

 Eis as causalidades !

.....

Las Rosas de Piedra. Ed. Alfaguara. Madrid. 2008 é unha xoia - poética - que “devorei” con fruición , pois contén os ingredentes básicos que conforman o atractivo literario de calquera libro que queira atraparte :

 recursos, percorrido, intriga ....

( nun libro de viaxes ! )

 O autor usa maxistralmente eses tres elementos para engaiolarnos coa súa peripecia : Viaxar por toda España , para visitar tódalas catedrais.

 “75 exactamente, sin contar las que lo fueron , pero dejaron de serlo en algún momento. Ateniéndome estrictamente al criterio eclesiástico, que define como Catedral a la Iglesia en la que tiene su Cátedra el Obispo.” ( pax. 15. Preámbulo )

 E así atopamos a un viaxeiro cercano -conduce o seu coche, cun plan determinado-.

confidencial - fálanos dos seus proxectos e obxectivos - que nos vai contando minuciosamente - ( a súa viaxe polas catedrais de España, e polos pobos que as albergan )

combativo ( asómbrase – e critica -, a desidia e abandono dun patrimonio excepcional )

.....

Sempre me asalta a dúbida , a hora de falarvos das miñas devocións...

¿ Debo destripar , e facilitar as cousas que me gustan , para achegarvos tesouros valiosos...

ou ser máis frío, e recomendar -asépticamente-, algo admirable ?

Hai que reflexionar...

Xa vos contarei. !