Llamazares (II)

....Julio, of course !

É como imaxinábamos.

Saber que viña a Compostela foi voltar ao nerviosismo adolescente, buscando afanosamente o libro das Catedrais para asinar, e anotando – en vermello e rotunda – a hora e data da súa charla.

 ( Rúa do Vilar nº 7 - Fundación Torrente Ballester -: 20,00h. Xuño 2011 )

 Sorpresa agradable : Couceiro -fillo- , monta un tenderete cos ourives literarios do autor. 

Un pérdese entre Cuaderno del Duero , Luna de Lobos , El cielo de Madrid...

e decídese por El río del olvido. Alfaguara.2ª ed. Madrid.2006

.....

Cando chegou, estaba todo ateigado de xente.

...

( algún día falareivos do xentío de hoxe: que vai ás conferencias, charlas, coloquios e similar a mostrar canto saben...de cousas que non veñen ó caso !)

.....

Julio Llamazares, curtido nestas lides, falou, templou , sementou, cunha paciencia infinita – que non se lle notaba ! -

.....

Curioso (pensei ): a xente máis culta, lida, educada, preparada,

é -sempre -, a máis responsable.

...

En fin, houbo emoción, miña -claro -

( qué dedicatoria !)

.....

E logo, de corrido, qué pracer ler o seu libro !

....

Pensade : Un rapaz de 26 anos -naceu o 28 de marzo de 1955 -, colle a súa mochila , e ponse a percorrer o Curueño -río da súa infancia -.

 

Falamos do mes de agosto de 1981 !

....

E, trinta anos despois , disfrutamos -gozosos- das peripecias do autor.

Cómplice co lector , o protagonista camiña, come, durme, fuma, escoita, platica, retoza...e fálanos, e cóntanos o que observa, cunha destreza e melancolía, impropias deses tempos e desas idades!

Grande Llamazares !

As descripcións físicas do territorio, a prolixidade do día a día; eses abondosos nomes de pobos , aldeas...que rezuman cariño,saudade... ou o relato lene do acontecer diario..son xoias literarias, que teñen un mérito inmenso – pensade, hoxe, no talento literario dalguén que transmite, por escrito a agonía dun mundo que/xa daquela / desaparecía..,