Os que me seguen, saben da miña querencia por Manuel Rivas ( A Coruña, 1957).
Entenderán, polo tanto, que copie e "pegue" esta xoia , tan valiosa !
A santa paciencia dos mestres de Galicia
http://www.elpais.com/articulo/Galicia/santa/paciencia/mestres/Galicia/elpepiautgal/20110701elpgal_18/Tes?print=1
Manuel Rivas 01/07/2011
Estamos de paso nunha casa de comidas dunha vila galega. É a hora de xantar. Hai un televisor ao fondo, moderno, de plasma, o que lle dá á sala de comedor un xeito de cinema comentado.
Todo transcorre nunha atmosfera de tranquilidade, aínda que as máis das noticias sexan inquietantes e indixestas.
Mais xa estamos afeitos a esgazar as dúas funcións, de tal xeito que podemos compatibilizar o pracer no padal co abraio mental.
Nas diferentes mesas, os clientes comen en silencio ou falan do seu.
De súpeto, todo cambia.
A noticia en televisión dunha protesta do profesorado galego contra o incremento de horario lectivo, as imaxes dunha manifestación multitudinaria dos mestres, provoca os comentarios en voz alta e alporizados de varios comensais.
-Non queren traballar, eses langráns!
-Aínda han de pedir máis vacacións!
-A eses púñaos eu a cavar gabias!
A maioría, hai que dicilo, cala.
Seguramente pensan outra cousa, mais calan.
Seguramente é a actitude máis intelixente, pois os outros están no transo de bourear, de exercer o poder decibélico.
Así que nese intre o discurso dominante na sala era o da reprobación e condena dos mestres. Non só iso. O desprezo cara á xente que traballa no ensino.
Non un desprezo calquera, senón un desprezo rancoroso, emitido polo son que produce a maquinaria do odio.
Ademais de atragoárseme os berberechos, penso que hai días en que seria mellor saír da casa cuns algodóns encerados nos oídos.
Os manifestantes levan a figura cómica dun cabezudo.
Ten certa semellanza co conselleiro de Educación. Esa imaxe, tamén na distancia, desdramatiza o ambiente. É o que ten a sátira. Que actúa de catarse.
O certo é que as voces feroches amansaron, e entón oíuse unha que pairou livián na cargada atmosfera.
-Teñen o seu mérito, que terman dos rapaces!
Ao que seguiu outra un pouco máis punzante, retranqueira.
-Cando non dos pais, que son peores!
A min gustaríame engadir algo:
-Termar terman de todo!
Pero calei. Por covardía. Polos berberechos atragoados.
O meu proceso mental foi o contrario ao dos cabreados cos mestres, que logo foron recuando.
Eu anoxeime despois.
Cando xa pasara a regueifa e morrera o conto. Teño esa rareza.
Que me alporizo cando estou só.
Adoita pasarme o que os franceses chaman l’esprit de l’escalier [o espírito da escaleira].
Que me lembro máis tarde, a deshora, do que debería ter dito.
E entón falo só. Polemizo comigo. Vou á procura do espírito da escaleira. Escribo un artigo coma este.
A dúas voces. A da perplexidade e a carraxe.
Fun criado no respecto ao mestre.
Se cadra coñecín mestres, persoas concretas, que non merecían ese respecto, mais toda a humanidade que me arrodeaba, meus pais, meus veciños, todos me transmitiron o respecto á muller ou home que daban escola.
Non era un respecto dócil.
O respecto é diferente do servilismo, da docilidade.
En realidade, o que a min me transmitían era o respecto poño coñecemento, pola aprendizaxe, pola curiosidade de pescudar no descoñecido, de avanzar contra a ignorancia.
Era un respecto que atravesaba os tempos, as xeracións.
No fondo, unha herdanza republicana.
Porque o pobo sempre intuíu que o coñecemento, e o libre pensar, era a verdadeira conquista do pan.
O que está a pasar hoxe en Galicia é algo insólito.
Un despropósito que supera o impensábel nunha democracia.
Nin remontándose ao país imaxinario de Sopa de ganso, o filme dos irmáns Marx, encontraríamos algo semellante relativo á educación.
O de encirrar a poboación contra os mestres.
Contra o profesorado.
O dar pábulo e amplificar falsidades, dando a entender que os ensinantes son unha especie de estamento privilexiado, nugalláns que non dan un pau a auga, ou tratándoos como unha xunta de bois preguiceiros aos que cómpre aguilloar con medidas penitenciais.
Pero, que absurdo é este dunha Administración que en lugar de afortalar o ensino, o espazo basilar do futuro, o que fornece é o descrédito dos ensinantes?
Os ensinantes viron recortados os seus soldos.
Uns salarios que xa son moi inferiores aos da media europea.
Os centros de ensino público en Galicia veñen sufrindo unha continua poda orzamentaria, de tal maneira que grande parte das moitas actividades extras que se desenvolven son por mor do voluntarismo e o esforzo non retribuído do persoal da ensinanza.
As bibliotecas escolares deberían ser o corazón dos centros.
Pois ben. Coñezo bibliotecas e clubs de lectura moi activos que só existen grazas aos mestres que os fan posíbeis cun traballo nunca contabilizado.
Falando de contar horas, o bo mestre, que son os máis, traballa todo o día.
Cando non a noite.
Quen coñeza ese mester de ensinar sabe da entrega que require en horas de formación, de preparación de clases, de corrección de traballos e probas, de atención persoal a estudantes con problemas.
O incremento de horario lectivo que está a provocar as protestas no ensino foi unha medida de corte disciplinario, unilateral.
Fora cal fose a intención, os responsábeis semellan ignorar que os recortes salariais non poden ir agravados por un clima impositivo, arbitrario, sen pontes de diálogo e negociación.
A auctoritas é algo que os demais conceden polo valor de quen a merece.
Non se impón co cimbrar da vara de mando.
O espazo do ensino é o espazo do diálogo. Da palabra. Do pensamento.
O berce da liberdade.
Mais construír ese espazo esixe sutileza, grandes depósitos de esperanza e unhas condicións de confianza básica.
É un traballo delicadísimo. De primeira liña de risco.
E de enorme paciencia.
O bo mestre ten de ser, dalgún xeito, da madeira de Kevin, aquel santo irlandés que estando en Glendalough, un lugar montañoso do condado de Wicklow, estricou os seus brazos para erguer unha pregaria ao Ceo, e entón apareceu un merlo e pousou nel.
Nun dos brazos.
E ao merlo aquela póla pareceulle boa e chamou pola merla e decidiron construír alí o niño.
Puxeron os ovos, medraron as crías, e un día botaron a voar.
E só entón, só nese intre, san Kevin baixou o brazo.
Os gobernantes pasan.
Hainos que deixan semente. E hainos que deixan un ronsel de fume.
Dos peores fumes, o fume que procede da síndrome de burn-out.
Dos ensinantes queimados.
